Twee weken geleden had ik de griep te pakken. Het was de eerste keer sinds ik voor mezelf was begonnen dat ik zo ziek was dat ik niets kon doen. Mijn werk bleef maar doorgaan en harde deadlines moesten gehaald worden. Of althans: dat vond ik zelf. En natuurlijk had ik nog mijn blog en mijn YouTube-kanaal. De griep zette mij aan het denken (aangezien ik toch niets anders kon). Over het halen van doelen, de druk van het altijd maar moeten presteren en leerde mij tevens een klein – maar zeer belangrijk – lesje.
Als moeten je leven overneemt
Zolang ik mij kan herinneren ben ik altijd al erg ambitieus geweest. Voorheen kwam dit tot uiting bij mijn werkgever. Ik wilde een hogere functie, meer salaris en maar blijven groeien. Het leek nooit genoeg. Toch kwam er een moment waarop ik twijfelde – voornamelijk door het herseninfarct van mijn moeder – of dit het wel was. In die periode kwam ik erachter dat ik het verkeerde doel nastreefde en ging op zoek naar mezelf. Ik nam ontslag bij mijn werkgever en begon voor mezelf. Als tekstschrijver.
Natuurlijk wilde ik het de eerste maanden zo goed mogelijk doen. Dagen en nachten zat ik achter de computer. Acquisitie? Ik draaide mijn hand er niet voor om. Netwerken? Ik vond het niet altijd leuk (of makkelijk), maar ik wist dat het moest gebeuren. Ik was zo bezig met groeien en doorgaan. Het voelde goed. Het voelde makkelijk. Ik had er plezier in. En daarom bleef ik doorgaan. Ik had mezelf immers doelen gesteld en die doelen ‘moesten’ gehaald worden. Anders had ik – voor mezelf – gefaald.
Oja: en daarnaast moest ik dus een goede vriendin zijn, social met vrienden doen, het huis hebben schoongemaakt, gezond koken elke dag (en zo vers mogelijk) en ergens nog sporten. Uiteindelijk moest ik dus veel. Er zat overal zo’n druk achter. Want – hebben we hem weer -: wat als ik zou falen?
Over het laten vallen van sommige ballen
Die druk heb ik de afgelopen maanden echt wel ervaren als ik eerlijk naar mezelf ben. Natuurlijk niet altijd negatief. Het heeft er immers voor gezorgd dat ik nu een goedlopend bedrijf heb en dat ik dagelijks doe wat ik leuk vind. Maar aan de andere kant heeft het mij ook onrustiger gemaakt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer zo snel kon genieten van de kleine dingen en altijd maar bleef kijken naar wat er ‘moest’ gebeuren.
Altijd maar doelen nastreef. Dat ben ik. En hoewel het hebben van doelen juist heel goed is, is het belangrijk om keuzes te maken. Je kunt immers niet alles. Of zoals Aranka het zo mooi zegt in haar interview: “je schiet onwijs tekort als je alles tegelijk probeert te doen“. En dat is ook zo. Als ik namelijk naar mijn eigen leven kijk, zijn er wel een paar dingen waar ik de bal wel heb laten vallen. Zo eet en sport ik niet meer zo consequent als ik zou willen (waardoor ik iets ben aangekomen) en slaap ik veel te weinig. Ook besteed ik nog weleens veel te veel tijd achter mijn laptop in plaats van met mijn vriend. Dan ben ik trouwens over mijn ontspanning en me-time nog niet begonnen haha.
Yup: die ballen zijn dus zeker gevallen. En weet je? Dat is helemaal niet erg. Soms is het juist goed. Om even stil te staan en te realiseren dat het zo niet werkt. Kan ook wel een hele fijne gedachte zijn hoor.
Een belangrijke les van de griep
Dus daar zat ik dan. Ziek. Moe. En gefrustreerd, althans de eerste dag. De tweede dag was ik chagrijnig: vooral vanwege mijn griep, maar ook omdat ik nog steeds niets kon doen. De derde dag was ik vooral boos en kroop ik lekker in mijn slachtofferrol. Waarom moest mij dit overkomen? Ik wist dan ook zeker dat ik ging mislukken in alles. Misschien was ik al wel een grote mislukkeling. Maar op de vierde dag gebeurde er iets wonderbaarlijks. Ik liet al mijn gedachten los, keek overdag Netflix (wat ik echt nooit doe) en voelde mij daar niet schuldig over. De druk viel van mij af. Ik genoot, beleefde er plezier aan en was totaal niet streng voor mezelf.
De griep leerde mij dat het helemaal niet erg is om af en toe niets te doen. Om die druk van het altijd maar moeten presteren gewoon lekker los te laten en te genieten van stomme dingen. Ik kreeg ruimte. Voor andere ideeën, andere doelen en andere wensen (waar later meer over). Ik maakte hele harde keuzes, want alles doen zat – en zit- er niet meer in. Het was bevrijdend!
Terwijl ik mijn neus snoot en nog eens een hoestaanval kreeg begon ik te lachen. Het leven geeft je immers echt wat je nodig hebt om te groeien. En in mijn geval was dat dus een flinke griep.
Ervaar jij ook altijd de druk van het presteren? En hoe maak jij jezelf daar los van?